Dzień 8 do Swierkocina

Dzień ósmy, ciągle Warta. Poranek ponury, przed budzikiem trochę kropi, ale krótko. Wstaję i ruszam o ósmej dwadzieścia. Już po czterdziestu minutach niebo robi się coraz bardziej przejrzyste i z każdym kilometrem jest coraz lepiej. To lepiej nie dotyczy wiatru. Ten od rana harcuje z większą, lub mniejszą siłą. Na brzegach krówki i koniki a tuż po dziesiątej Skwierzyna. Za nią ujście ładnej rzeczki Obry i teraz już tylko w samo południe widok kościoła w Borku po lewej, a po godzinie koniec spływu szlakiem Wielkiej Pętli Wielkopolski. Santok. W prawo można by kontynuować Pętlę, ale jakoś nie ciągnie mnie ten kierunek. Ja odbijam na zachód. Do Odry, do której jeszcze 68 km. Po raz pierwszy robię sobie przystanek naprzeciw Santoka, przy pomoście promu turystycznego który transportuje tutaj z przeciwległego brzegu, turystów chcących odwiedzić znajdujący się tutaj Rezerwat Przyrody „Santockie Zakole”. Ja spędzam tutaj pół godzinki i zauważam ruch po drugiej stronie rzeki. Ten ruch z mojej pozycji przypomina wypakowywanie kajaka po zakończonej podróży, przez umęczonego kajakarza :-). Jakoś mi to nie pasuje, ktoś kończy spływ tutaj? Prawie w południe? Osobiście wolałbym dopłynąć do Gorzowa. No i ja do tego się przygotowuję. Ubieram kurtkę przeciw deszczową by służyła mi przeciw wiatrowo, kapok który dziś jechał na kajaku, fartuch bo zachodni wiatr tworzy falki, których krople spodziewam się rozbijać moją przyodzianą „zbroją” . Trzynasta trzydzieści ruszam w stronę Gorzowa. Widzę przed sobą dwóch jedynkarzy którzy chwilę wcześniej ruszyli z drugiego brzegu. Czyli nie kończyli spływu :-). Dogonię i się dowiem. Mija jakiś kwadrans i już wiem. To goście co to ich gonię od początku wyprawy. Płyną sobie na lajcie, dziennie nie przekraczając pięćdziesięciu kilometrów, dlatego udaje mi się dogonić. To ich druga długa wspólna wyprawa. Pierwszą była Odra zza Wrocławia i bakcyl połknięty. Na tyle fajnie nam się rozmawia, że płyniemy wspólnie aż do Gorzowa, to ponad dziesięć wspólnych kilometrów, a tuż przed mostem Lubuskim z przeciwka płynie sobie pani na kajaku wyczynowym. Jest mocno zainteresowana naszą podróżą, zawraca i staje się naszą przewodniczką po miejskim odcinku rzeki. Opowiada nam co jest czym, co się gdzie wydarzyło, i co widzimy. Przepływa z nami ponad półtora kilometra zawracając pod mostem kolejowym. Miłe spotkanie, a my wciąż w trójkę i tak aż do mostu drogi Ekspresowej S3 przed którym żegnamy się, bo wytrzymałość pęcherza nie u wszystkich bywa taka sama ;-). Na zegarku już szesnasta, a ja mam za sobą dopiero 55 km :-(. Przyspieszam w czym pomaga mi nie przeszkadzający już w swobodnym płynięciu wiatr. Po drodze już nic się nie dzieje, nie miłosiernie oślepia tylko odbijające się od lustra wody słońce, wszak płynę na zachód, a na brzegach bardzo dużo wędkarzy. Tak jakby to był weekend a nie środek tygodnia. Przepływam jeszcze dwadzieścia kilometrów, kończąc tuż przed granicą Parku Krajobrazowego Ujście Warty. Niespełna kilometr przed mostem w Świerkocinie. Miejsce na tyle ładne i z miejscem na ogień z niewielkim zapasem drzewa, że zapraszam tutaj nowo poznanych kolegów. Dostaję odpowiedź że trochę się przy mnie umęczyli i skończyli pięć kilometrów wcześniej. Szkoda, mogło by być fajnie. Do Odry 30 km. Za mną dziś 76.

Zdjęcia (29)

Komentarze (0)